به‌به، چه صدایی! چه سری، چه دمی، عجب پایی، پر و بالم سیاه رنگ و قشنگ و شباهنگ، نیست بالاتر از سیاهی رنگ و شباهنگ. گر خوش‌آواز بودم و خوش‌خوان، که خب هستم و بر منکرش :)) 

ولی حقیقتاً سلول به سلول تنم شرحه شرحه شد از غم و اندوه، موقع خوندنش و تازه بعدشم نشستم گریه‌ها کردم های های :)) تلخ بود خیلی. بارالها به همین وقت عزیز که چهارمین روز چهارمین ماه سال میلادی هم هست و چقدر این عدد ۴ رو دوست دارم، آخر و عاقبت هیچ رابطهٔ عاطفه‌ناکی اینی نشه که خوندم. رحم کن به دل جوانان این مرز و بوم. دیگه همین‌جوریش تو حالت عادی غم داریم خودمون، این غصه‌ها هم اضافه نشه به بدبختیامون خدایا. 

لال از دنیا نرید همه‌تون بگین آمین :))

چه پست غم انگیزی بود این :(

فقط صدای نسرین کمی از بار غمش کم کرد

حسن ختام  :)

ممنون بابت همه زحمتهاتون

صادقانه و از ته دل

مثل میم که عادت کرده نباشم

مثل من که دارم عادت میکنم میم نباشه...

متنی که شباهنگ خونده منظورمه.